Ik ben Mildred van het Schip. Getrouwd met Maarten, moeder van drie kinderen, waarvan één met PDD NOS en één met ADHD. Een aantal jaar geleden liep het op mijn werk niet zo lekker. Niet dat het voor mij vreemd was, die ervaring had ik al, maar als je voor de derde keer (met een duur woord) een “burn out” hebt, kan het toch ook wel zo zijn dat er in je eigen systeem iets niet helemaal goed gaat. Na heel wat gesprekken met een goede psycholoog en naar aanleiding van de onderzoeken van mijn oudste zoon waarin ik veel herkende, heb ik gevraagd mij eens door te verwijzen naar de GGZ voor een onderzoek naar de mogelijkheid van ADHD. Mijn psycholoog was verrast door mijn vraag. Hij vond mij altijd zo gefocust, ik keek altijd verder dan mijn neus lang was, kon goed luisteren, begreep mijn kinderen zo goed en zo noemde hij nog meer punten op. Toen ik hem duidelijk maakte dat hij daarin wel een beetje gelijk had, maar dat ik ondertussen in gedachten mijn boodschappenlijstje al klaar had, verschillende lijstjes van nog te doen, etc. gemaakt had, keek hij mij vol verbazing aan. Deze kanjer was ook de psycholoog die de second opinions van onze kinderen had gedaan. Hij kende mij dus goed, maar hij had stiekem niet door wat er zich bij mij van binnen afspeelde.
Zo kwam ik terecht bij de GGZ. Na wat testen en gesprekken was het duidelijk: "IK HEB ADHD" Vanaf dat moment viel er een puzzel van bijna 40 jaar in elkaar. Maar toch, ja die stempel, lastig maar waar. Hoe ga je ermee om? Wat kun je er eigenlijk mee? Ook heel veel verwarring, onbegrip, teleurstelling, maar vooral NIEUW PERSPECTIEF. Bij ADHD hoort tegenwoordig een medicijn. Ik durfde dat witte pilletje eigenlijk niet te nemen. Bang voor de verandering! Daar had ik toch altijd al moeite mee. Toch ingenomen, snel de hond gepakt en gaan lopen. Stiekem in de hoop dat ik wat zou voelen.Jawel, ik voelde verandering, vooral in mijn hoofd. Voor het eerst in mijn leven liep ik gedachteloos over de dijk en genoot ik van een vogeltje dat zat te fluiten in een boom, genoot ik van een boot die langs kwam varen. Een enorme ervaring, waardoor ik huilend van alle eerste ervaringen thuis kwam. Vanaf dat moment dook ik terug in mijn verleden, ging ik op zoek naar het hoe en waarom. Ik ging op zoek naar antwoorden, keek naar mijn gedrag en wat dat los kon maken bij een ander, zonder daar zelf bewust van te zijn geweest. Voor mij werd duidelijk waarom ik mij onbegrepen voelde, waarom ik zoveel conflictsituaties had, waarom ik altijd hevig emotioneel kon reageren en vooral ontdekte ik de innerlijke boosheid. Als kind kreeg ik vaak te horen: Huilebalk! Aandachtstrekker, Weet je het nou nog niet? Je kunt het wel, maar je wilt het niet! Zit stil. Je luistert niet. Betweter. Begrijp je het nou nog niet! En zo kan ik er nog vele opnoemen. Zowel thuis als op school. Het zijn uitspraken waar je niet echt een goed zelfbeeld of zelfvertrouwen van krijgt. Overal ging het zo, waardoor ik steeds meer terug kroop in mijn schulp en meer en meer ging twijfelen aan mijzelf. Op school durfde ik nooit, want ik deed het toch niet goed. Ik werd bang om fouten te maken, waardoor ik deze juist ging maken. Doordat ik (achteraf gezien) een concentratieprobleem had/heb ging het ook niet allemaal van een leien dakje. Aangevuld met opmerkingen van de leerkrachten JIJ KOMT ER NOOIT, doe toch eens je best, terwijl je uren had zitten leren, maar het bleef niet hangen, verklaart het uiteindelijke resultaat. Na alle kanten van de MAVO, HAVO, zelfs Atheneum gezien te hebben, heb ik uiteindelijk nog net mijn MAVO-4 diploma na zes jaar gehaald.Toch hield ik er als kind de moed erin en wilde personeelsadviseur worden. Op naar het MDGO Sociale Arbeid. Maar helaas, door het gevoel van onbegrip ontstond een gelijke situatie als hiervoor, dus na een jaar heb ik de handdoek in de ring gegooid en ben ik gestopt. Nooit is er in die tijd gevraagd hoe ik mij voelde, waarom het niet lukte, hoe het zo ver heeft kunnen komen? En ik voelde mij een nutteloos persoon, eenzaam, alleen, onbegrepen, verward, ……..Wel was ik goed in werken. Werkgevers waren blij met mijn inzet. Ik produceerde meer, keek verder dan mijn eigen taak, overzag situaties, begreep klanten, was beleefd en netjes, accuraat, punctueel, doelgericht, respectvol, etc. en ik begreep nooit waarom leidinggevenden altijd maar zeiden dat ik veel meer in mijn mars heb dan dat eruit komt.
Voor hun was ik waardevol, maar ikzelf kon dat niet begrijpen.Door dit alles bij mijzelf te ontdekken ging ik anders kijken naar de buitenwereld. Voelde ik onbewust de niet reguliere kinderen en hun ouders aan. Opmerkingen als: O mijn zoon was zo boos op zijn partijtje ….. Dan vraag ik: Was hij wel boos dan? Of was hij teleurgesteld? Verbaasde blikken, totdat ik uitleg geef wat er eventueel ook aan de hand kan zijn met bepaald (ongewenst) gedrag en de invloed van een reactie op het “(ongewenste) gedrag”.Bij de GGZ werd ik door de artsen in opleiding op handen gedragen. Ik begreep dat niet, maar ik blijk één van de weinigen te zijn die niet alleen voor de medicatiecontrole kwam, maar ook om zaken te bespreken en duidelijkheid te verkrijgen, om voor mijzelf uit te vinden of het bij mijn karakter of ADHD hoort. Zo leerden zij weer van mij. Ik gaf aan hoe het voelde. Dat ik mijn emoties niet begreep, omdat bij een gebeurtenis mijn gedachten al drie stappen verder waren, of wanneer ik in gesprek was met iemand, een opmerking op de achtergrond hoorde die niet klopte, deze tussendoor even corrigeerde en mij weer richtte op mijn gesprekspartner die dan boos was omdat hij/zij zich niet gehoord voelde, terwijl ik een en al oor was.Vroeger zat ik tijdens de uitleg altijd te tekenen op school, omdat ik dan op bleef letten. Leerkracht boos, want dat mocht niet, maar ja, ik niet meer tekenen, dus ook niet opletten, want ik zag dan alles om mij heen, waardoor ik vreselijk werd afgeleid en dus niet meer hoorde wat er verteld werd. En wat is er nou zo erg aan wanneer iemand zit te tekenen tijdens een uitleg?Ontzettend “boos” (voor de buitenwereld) reageren omdat iets niet lukt, terwijl je gewoon teleurgesteld bent of niet begrepen voelt, Dat soort scheve situaties. Op advies van verschillende artsen, een gedragstherapeute en een loopbaancoach, ben ik een opleiding gaan volgen tot ADHD Coach.Ik had door mijn verleden een enorme hekel aan leren gekregen, maar ik moet zeggen dat het mij dit keer heel erg goed bevallen is!Ik ga er zelfs mee door!! Zo kan ik een ieder helpen die dat nodig heeft.Ondertussen heb ik de strijd om de wereld wel even te vertellen hoe het allemaal werkt los gelaten! Mijn aanpak is nu veel meer gericht op mensen die daarom vragen, hiervoor openstaan en oplossingsgericht willen en durven te kijken. Dat scheelt ontzettend veel energie, nee, daarvan krijg ik energie.En nu ben ik gecertificeerd ADHD Coach & ervaringsdeskundige en heb ik van mijn “zogenaamde gebrek” mijn werk gemaakt. Mijn lijfspreuk (die ik eerlijkheidshalve vanuit NLP heb gestolen) is: "Mensen zijn meer dan gedrag alleen!"
Wilt u weten wat Coaching Lisse voor u kan betekenen? Neem gerust contact op.
