Schuld- en schaamte op een doordeweekse dag

Het is donderdagochtend 06.45 uur als mijn zoon (met autisme, 20 jr.) mij wakker maakt om te zeggen dat hij wat later naar school gaat. Ik mompel iets van ‘is goed jongen’ en draai mij weer om. Vandaag geen afspraken, dus, laat mij maar lekker liggen. Ik mijmer nog wat en val weer in slaap.

Rond 07.15 uur is mijn zoon weer terug en stelt de vraag ‘Het is toch wel goed mam?’.
Een beetje brommerig van binnen antwoord ik dat het echt niet erg is. Van binnen zucht ik en wil verder slapen. Ik had voor het eerst mijn wekker eens niet gezet en ben eigenlijk verbaasd dat onze zoon op tijd is opgestaan om vervolgens niet op tijd naar school te gaan.

De klok tikt verder. Inmiddels is het 08.00 uur.
Zoon nogmaals en nu lichtelijk in paniek naast mijn bed. Hij kijkt verschrikt en weet te vertellen dat hij vanmiddag examen Engels heeft op school en dat zijn laptop kapot is.
Tot mijn spijt kom ik tot ontdekking dat ik met mijn verkeerde been uit bed ga stappen en reageer geïrriteerd: ‘Dat wist je gisteren toch ook al! Waarom kom je er NU mee?’. Hij kijkt mij nu dubbel verschrikt aan en loopt ontzet onze slaapkamer uit.

Door mijn hoofd spookt nu van alles en al mijn gedachten dik ik nog even aan: Kan het nou nooit normaal gaan hier? Gaat het elders ook zo? Mijn mopperpot staat open, voel al mijn energie wegvloeien en voel mij leeg en machteloos.
Mijn echtgenoot is inmiddels ook aardig geïrriteerd door de situatie van deze ochtend, mogelijk gevoed door mijn woedende oorlog van binnen en wijst onze zoon, in mijn ogen op dat moment terecht, even op het feit dat hij donders goed wist dat zijn computer stuk is en dat hij dat gisteren had moeten regelen, niet een paar minuten voor vertrek.
Twee ontplofte ouders op deze vroege ochtend. Mijn hart krimpt ineen.

Onze zoon staat inmiddels beneden in de woonkamer en ik loop naar hem toe. Ik stel direct de vraag hoe het mogelijk is dat dit NU gebeurt. Hij gaat strak rechtop staan en zegt dat hij zich niet realiseerde dat hij een laptop nodig had voor zijn Engels examen.
Van binnen ontplof ik en neem niet eens de tijd om die woorden van hem echt op mij in te laten werken en er over na te denken dat hij vanmorgenvroeg meerdere malen kwam. Alle signalen laat ik op dat moment weg. Hij krijgt de laptop van mijn echtgenoot mee, die hem vervolgens ook aanbiedt hem naar school te brengen.

Op het moment dat ze beiden de deur uit lopen, bekruipt mij het gevoel van schuld en schaamte. Hoe had ik zo kunnen reageren? Wat oneerlijk van mij!
Vandaag is hij zelf op tijd opgestaan! Heeft hij zich niet gerealiseerd dat hij een laptop nodig had voor zijn examen! Heeft hij tijdig ontdekt dat hij een probleem had! Heeft dit zonder echte paniek proberen te melden bij mij. Hij is ontzettend gegroeid, hij doet het zo goed en ik reageer op een onjuiste manier.

Na een lange dag op school komt hij thuis. Het examen is gelukkig goed gegaan vertelt hij. Blij dat ik de laptop van papa kon lenen. Nog bedankt mam en sorry voor vanochtend.
Mijn oprechte excuses voor mijn reactie vanmorgen lieverd, had ik nooit zo mogen doen.
Fijn dat het goed is gegaan, luf joe. Mam ik was wel een beetje boos op je, maar het is al goed. Kunnen wij binnenkort samen aan mijn kostuum werken? Natuurlijk kan dat. Vervolgens pakt hij, zoals bijna dagelijks, een stroopwafel en gaat naar boven.

Mijn reactie van vanmorgen zit mij in al mijn cellen nog steeds dwars, maar wat ben ik trots op deze gozer! Hij komt er wel, ik weet het zeker.